کد مطلب:141936 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:113
عبدالله بن الحسن بن علی بن ابی طالب
«عبدالله» كودك چند ساله امام مجتبی علیه السلام است. مادر عبدالله دختر «شلیل بن عبدالله بجلی» بوده است. [1] شیخ مفید چنین نقل می كند: پس از آنكه «مالك بن نسر كندی» با شمشیرش به سر مبارك امام حسین علیه السلام زد، امام پارچه ای درخواست فرمود و با آن سر مباركش را محكم بست و عمامه ای بر كلاه خود بست. شمر و دیگران هم به جایگاه خود
بازگشتند. زمانی گذشت تا امام بار دیگر به میدان بازگشت و آنها هم بازگشتند و آن حضرت را محاصره كردند. عبدالله پسر امام مجتبی علیه السلام هنوز به حد بلوغ نرسیده بود و در خیمه گاه با زنان به سر می برد. هنگامی كه متوجه حمله دشمن به جانب امام شد، از خیمه گاه بیرون دوید. او سراسیمه و شتابان رو به جانب امام حسین علیه السلام رفت و در كنار عمویش ایستاد. حضرت زینب علیهاالسلام او را دنبال كرد و به او رسیده بود. او تلاش كرد كه آن كودك را نگه دارد. امام حسین علیه السلام به خواهرش فرمود: «احبسیه یا اخیه؛ ای خواهرم! او را نگهدارید». آن كودك از این كه بازداشته شود، سخت امتناع می ورزید. او به عمه اش گفت: «والله لا افارق عمی؛ [2] سوگند به خدا، از عمویم جدا نمی شوم».
بازگشتند. زمانی گذشت تا امام بار دیگر به میدان بازگشت و آنها هم بازگشتند و آن حضرت را محاصره كردند. عبدالله پسر امام مجتبی علیه السلام هنوز به حد بلوغ نرسیده بود و در خیمه گاه با زنان به سر می برد. هنگامی كه متوجه حمله دشمن به جانب امام شد، از خیمه گاه بیرون دوید. او سراسیمه و شتابان رو به جانب امام حسین علیه السلام رفت و در كنار عمویش ایستاد. حضرت زینب علیهاالسلام او را دنبال كرد و به او رسیده بود. او تلاش كرد كه آن كودك را نگه دارد. امام حسین علیه السلام به خواهرش فرمود: «احبسیه یا اخیه؛ ای خواهرم! او را نگهدارید». آن كودك از این كه بازداشته شود، سخت امتناع می ورزید. او به عمه اش گفت: «والله لا افارق عمی؛ [2] سوگند به خدا، از عمویم جدا نمی شوم».
[1] ابصار العين، ص 73.
[2] الارشاد، ج 2، ص 110.